σβησμένο κόκκινο

Αν δεις ποτέ καρδιά κλειστή
την πόρτα χτύπα
κανείς δε θα σου ανοίξει
εγώ στο είπα
μην ψάξεις για κλειδί
όποιος πληγώθηκε κλειδώνει από μέσα
τον ουρανό να κρύψει
κι αρνιέται πια να μοιραστεί
του πόνου τη χλιδή

σε μαύρους κύκλους ξενυχτά
με δάκρυα ποτίζει και όνειρα μεσάνυχτα
τους μαραμένους κήπους
της μνήμης του σκαλίζει τη φωτιά
με συντροφιά
της λησμονιάς τους λυπημένους χτύπους

Έρωτα φλόγα αθάνατη
που κρυφοκαίς σε μήκη και σε ύψη
σκίρτημα της νυχτιάς
τι κρίμα
πίσω απ' το κόκκινο το χρώμα της φωτιάς
να σιγοκλαίς τη θλίψη
σα φύλλο της νοτιάς


© Σωκράτης Ξένος